عدم حضور الکترونیکی روی اینترنت عین مرگ است

این مقاله را در پاسخ به این سوال و سوالات متعددی از این دست نوشته‌ام که: «با توجه به شرایط کنونی اینترنت در ایران و جهان، از لحاظ کمیت و کیفیت مطالب، عدم امنیت، سرعت، تعداد کاربر، تهدیدها و فرصت‌ها، ابزارها و محصولات و خدمات و امکانات و تسهیلات و ...) آیا روی آوردن به حضور الکترونیکی بر روی اینترنت، ایجاد ارتباط، اقدام به بازاریابی الکترونیکی و نهایتاً روی آوردن به تجارت الکترونیک اساساً فایده‌ای برای ما دارد؟»
به روایت آمار، در دنیا، نزدیک به یک ششم مردم یا به عبارتی دیگر بیش از یک میلیار انسان در دنیا به صورت مستقیم یا غیر مستقیم به انواع و اقسام امکانات و تسهیلاتی که فن‌آوری اطلاعات فراهم آورده است و از جمله اینترنت دسترسی دارند. بیش از پنج میلیارد انسان دیگر، خارج از این گرداب گسترده گیتی، شاید حتی نامی از امکانات، محصولات یا خدماتی که فن‌آوری اطلاعات به دنیا عرضه کرده است نشنیده باشند و من بر این عقیده‌ام، که این افراد  قطعاً زندگی آرام و آسوده‌تری نسبت به آنان که به نوعی در گیر تکنولوژی شده‌اند دارند. در عین حال، برای افرادی چون ما، که به این گرداب فرو رفته‌ایم و در آن دست و پا می‌زنیم، حضور آنانی که آسوده و بی خیال، در ساحل نشسته‌اند یک نیاز حیاتی است، بقای ما و نه فقط ما که تمام دنیا، بی چون و چرا به آنان و حضور فعال آنان بسته است و برای همین هم هست که به آموزش روی می‌آوریم و سر و صدا به راه می اندازیم و به اصطلاح دست به تبلیغاتی بس گسترده می‌زنیم. به نوعی می خواهیم، آنانی را که درگیر این گرداب نشده‌اند را فرابخوانیم تا آنان نیز چون ما و به عبارتی با ما دست و پا بزنند. آن پنج میلیاردی که در ساحل امن نشسته‌اند، ما را به نوعی دیوانه می‌پندارند که با دست خود، خود را به ورطه هلاکت انداخته‌ایم. فنآوری فریبنده، همچون گرداب ما را به سوی خود می‌کشاند و می‌رباید و ما، آرام ارام به آن خو می گیریم و عادت می کنیم و در حالت حاد آن، معتاد می‌شویم و از آنجا که «دیوانه» چو «دیوانه» ببینید خوشش آید بر آنیم تا افراد بیشتری را به این گرداب بخوانیم.
فن‌آوری‌های پیشرفته از ارتباطات دور برد گرفته تا تلفن‌های سلولی، ماهواره‌ها و شبکه‌های رادیو- تلویزیونی ماهواره‌ای و اینترنت پرسرعت و با پهنای باند گسترده، فضای مجازی عجیبی را (چون گرداب) در اطراف ما بوجود آورده است که دارد با واقعیت‌های ما، با زندگی عادی ما آمیخته می‌شود. ما با اطلاع و آگاهی از آنچه پیش روی ماست، گام در این وادی نهاده‌ایم و پای در آب‌ (این دریا) گذاشته‌ایم. می‌دانستیم که به آن نیاز داریم و می‌دانستیم که آن یک میلیاردی هم که در آن دریای متلاطم و آشفته سرگرم دست و پا زدن (یا در برخی موارد، آنها که سریع‌تر و حرفه‌ای‌ترند مشغول شنا کردن) هستند نیز به ما نیاز دارند: (برای ارتباط برقرار کردن با ما و تاثیر گذاشتن بر ما و گاه حتی کمک خواستن از ما).
«بودن یا نبودن، مساله این است!» انسان، موجودی اجتماعی است و به دنبال ایجاد و حفظ ارتباط. انسان تشنه‌ی آموختن است، چه در ساحل، چه در گرداب و انسان، می خواهد باقی بماند و زندگی کند. روزی فرا می‌رسد (یا رسیده است) که آنانی که «شاد و خرم» در ساحل نشسته بودند، می‌بینند که ای دل غافل، همه‌ی مهره‌های اصلی این بازی کشیده شده‌اند به درون این دریای عظیم ارتباطات و اطلاعات (این گرداب) و این آنان هستند که با هم در ارتباط و در تعامل‌اند که هر از چندگاه، دستی از آب بیرون می آورند و سوی ساحل نشسته‌گان تکان می دهند که: «آی آدمها!»
«ساحل افتاده گفت گرچه بسی زیستم
 هیچ نه معلوم شد آه که من کیستم
 موج ز خود رفته‌ای تند خرامید و گفت
هستم اگر می روم، گر نروم نیستمِ.
 اکنون، انسانها، چون موج می‌آیند و پا در این فضای نا امن و پر تلاطم می گذارند: می دانند که زیباست و فریبنده، اما نیز می دانند که عمیق است و در عین حال پر محتوا. می دانند که از همه جور آدمی آنجا به هم می‌رسند. همه سرگرم زندگی به شیوه‌ی خود: دست و پا زدن برای روی آب ماندن، زنده ماندن و باقی ماندن. بعضی‌ها برای تفریح و وقت تلف کردن آمده‌اند، برخی اما برای شنا کردن، فکر کردن و عمیق اندیشیدن و تحقیق و مطالعه، برخی برای اینکه گپی خصوصی و کاری با هم بزنند، برخی برای تجارت، برخی برای اینکه شنا کردن را به دیگران آموزش بدهند، برخی برای اذیت کردن و خالی کردن زیر پای دیگران و دست بر روی شانه های مردم گذاشتن و بالا رفتن و خالی کردن عقده‌های خود، بعضی برای باند بازی و توطئه، بعضی برای ... خلاصه زندگی می کنند آدمهای درون گرداب: صدا می زنند که «آی آدمها!» آنان که در ساحل نشسته‌اند نمی‌دانند یا که نمی‌فهمند که «سلام می‌دهند» یا که «کمک می‌طلبند» از دور.
اما حضور الکترونیکی بر روی اینترنت، با داشتن یک آدرس پست الکترونیک یا داشتن یک سایت وب، به تنهایی کفایت نمی‌کند، این تعامل و ارتباط بین انسانها از طریق این ابزار نوین است که سازنده است. فضای سایبر و زندگی در آن، فرهنگ خاص خودش را دارد. بدون رعایت اصول، قواعد و قوانین بازی، در این فضا هم نمی توان دوام آورد. اما امروزه، با قاطعیت می توان گفت، با هر شرایطی که موجود باشد، حضور در این فضا برای بقا و ادامه حیات و پیشرفت، به نوعی الزامی است و این یک نیاز واقعی است که در این فضا بتوانیم نفس بکشیم و ارتباط برقرار کنیم و تجارب و دانش خود را به اشتراک بگذاریم تا بمانیم و دیگرانی را نیز آموزش دهیم و آنان را به این فضا فرابخوانیم.
فایده حضور در اینترنت یا به عبارتی روی آوردن به حضور الکترونیکی بر روی اینترنت، کسب مهارت های حرفه‌ای و سرعت عمل داشتن در انجام امور و تصمیم‌گیری و در نهایت اقدام به انجام کاری - مثبت و مفید - در جهت ایجاد شغل و کسب و کاری برای خود و دیگران و روی آوردن به بازاریابی اینترنتی برای کالا و خدمات مان و داد و ستد الکترونیکی در این است که پیشرفت در همه ابعاد و جوانب می تواند سرعت خارق العاده‌ای داشته باشد. اکنون در فضای سایبر، آنان که جزو مهره‌های اصلی به حساب می آیند، در سال، میلیاردها دلار درآمد دارند، کالا و خدماتشان به فروش می‌رسد و هر روز و هر ساعت بر تعداد بازارها و مشتریانشان افزدوه می‌شود. اما ناشیانه هم نباید پای در این گرداب گذاشت: مردم باید آموزش ببینند و باید سطح مطالعه خود را افزایش دهند. اکتفا کردن به یک مدرک دانشگاهی نمی تواند تضمین کننده این باشد که دانشجویان ما، دیگر نیازی به فراگیری علوم و فنون جدید ندارند. در این عصر، خودآموخته بودن حرف اول را می‌زند و دستی به نگارش داشتن می تواند شما را در فضای کاملاً مبتنی بر متن (TEXT) وب به سوی موفقیت در فعالیتی که در نظر دارید رهنمون باشد. اگر بتوانید آنچه را که یاد می گیرید را به سرعت به دیگری منتقل کنید و یاد بدهید، می توانید در این فضای سایبر، به سرعت ایجاد اطمینان و اعتماد کنید و راز بقا در این فضا همین است که اعتماد مخاطبین تان را به خود جلب کنید. با یافتن نیاز مخاطبین و پاسخگویی به آنها، خود را برای ورود به این فضای محشر و فوق‌العاده زنده‌ی اینترنت آماده کنید
****
منبع : مقاله "  عدم حضور الکترونیکی روی اینترنت عین مرگ است" تهیه کننده: تابان خواجه نصیری-  برگرفته از  http://www.webfaqt.com